Kraków
Kraków to miasto kultury, miasto królów, miasto nauki. Pierwsza wzmianka o Krakowie pojawiła się w relacji Ibrahima-Ibn-Jakuba, kupca z Kordoby. W 985 r. opisywał on bogate miasto, otoczone lasami, leżące na skrzyżowaniu szlaków handlowych. Jednak pewne fakty i daty z historii miasta można odnaleźć dopiero po roku 1000. Na Wzgórzu Wawelskim istniał wtedy zamek i osada. Lokacja miasta na prawie magdeburskim w 1257 r. pozwoliła na wprowadzenie nowego układu przestrzennego z centralnie usytuowanym rynkiem, który od tej pory jest ważnym miejscem licznych wydarzeń historycznych, religijnych i kulturalnych.
Panowanie Kazimierza Wielkiego, mecenasa sztuki i nauki, to ważny okres w dziejach miasta. W 1364 r. założył on Akademię Krakowską, później zwaną Uniwersytetem Jagiellońskim. Za czasów panowania Władysława Jagiełły w XIV w. Kraków został stolicą Królestwa Polski i Litwy. Kiedy pod koniec XVI w. stolicę Polski przeniesiono do Warszawy, Kraków stracił swe formalne znaczenie, ale nadal pełnił rolę miejsca koronacji i pochówku królów. W ciągu następnych stuleci miasto przeżywało liczne najazdy obcych wojsk. Jednak w tym trudnym okresie Kraków stał się symbolem polskich tradycji i duchową stolicą Polski. Od 1918 r., gdy Polska odzyskała niepodległość, Kraków jest znaczącym ośrodkiem administracyjnym, akademickim i kulturalnym.
Dzisiaj Kraków, miasto liczące ok. 800 000 mieszkańców, jest ośrodkiem kultury i nauki mogącym poszczycić się 13 wyższymi uczelniami, licznymi teatrami, kinami, muzeami, galeriami sztuki, klubami, operą, filharmonią i kabaretami. W 1978 r. decyzją Komitetu Dziedzictwa Światowego UNESCO Kraków został wpisany na listę najcenniejszych obiektów świata.
W 1995 r. Komisja Kultury Rady Ministrów Unii Europejskiej przyznała dziewięciu miastom tytuł Stolicy Kultury Europejskiej na rok 2000. Kraków został nominowany jako jedno z pierwszych miast w Europie Środkowej wraz z Awinionem, Bergen, Bolonią, Brukselą, Helsinkami, Pragą, Reykjavikiem i Santiago de Compostella. Rok 2000 to rok pełen festiwali i uroczystości dostarczających krakowianom, studentom i turystom wielu przeżyć duchowych.
Uniwersytet Jagielloński
Uniwersytet Jagielloński, najstarsza uczelnia w Polsce, zawdzięcza swą wyjątkową pozycję zarówno tradycji sięgającej ponad 600 lat wstecz jak i znaczącym osiągnięciom w czasach współczesnych.
Początki
Historia Uniwersytetu rozpoczyna się wraz z datą 12 maja 1364 r., kiedy to król Kazimierz Wielki założył Akademią Krakowską i powołał Studium Generale, które z początku obejmowało trzy fakultety: prawo, medycynę i filozofię.
Rok 1400 – punkt zwrotny w dziejach Uniwersytetu Jagiellońskiego
Szczególne znaczenie w dziejach Uniwersytetu miał rok 1400, kiedy to król Władysław Jagiełło, dzięki osobistej darowiźnie królowej Jadwigi, odnowił uczelnię i wprowadził istotne zmiany organizacyjne. Już w 1397 r. papież Bonifacy IX udzielił pozwolenia na otwarcie brakującego fakultetu teologicznego, decyzją tą stawiając Akademię Krakowską na równi z innymi uczelniami europejskimi. Ustawy króla Jagiełły otworzyły nowy rozdział w historii krakowskiej Alma Mater. W tej uczelni zrodziły się idee zarządu państwa. Dzięki grupie uczonych, którzy przyczynili się do odrodzenia akademii i odegrali ważną rolę w jej rozwoju na początku istnienia, uczelnia ta stała się jednym z najświetniejszych uniwersytetów w Europie.
Akademia Krakowska nigdy nie zapomniała roli królowej Jadwigi i króla Władysława Jagiełły, co w 1818 r. uznano oficjalnie nadając uczelni nową nazwę, Uniwersytet Jagielloński, podkreślając w ten sposób znaczenie odnowicieli uniwersytetu.
Rocznica Akademii Krakowskiej
W 1964 r. Studium Generale, które dało początek Uniwersytetowi Jagiellońskiemu, obchodziło 600-lecie swego istnienia. Jubileusz ten zbiegł się z rozbudową uczelni. Instytuty Fizyki i Matematyki, Zoologii i Geologii otrzymały nową siedzibę, a dzięki darowiźnie Ignacego Jana Paderewskiego wybudowano Collegium Paderevianum, w którym zlokalizowano instytuty języków nowożytnych.
Uniwersytet dzisiaj
Od lat sześćdziesiątych Uniwersytet Jagielloński praktycznie nie miał możliwości postawienia nowego budynku lub rozbudowy. Jednak Uniwersytet rozwija się szybko, pomimo braku funduszy i ograniczeń przestrzeni. W 1993 r. trzy fakultety medyczne, Wydział Lekarski, Wydział Farmacji i Wydział Ochrony Zdrowia powróciły do struktur Uniwersytetu. By sprostać nowym wymaganiom, powołano Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej. Wprowadzono nowe kierunki studiów (np. ochrona środowiska, zarządzanie i marketing, biotechnologia i socjologia / studium europejskie), wprowadzono nowe, bardziej skuteczne formy edukacji oraz udoskonalono programy nauczania.
Uczelnia może się pochwalić najwyższym tzw. impact factor wyrażającym się liczbą cytowań i publikacji na jednego pracownika w prestiżowych międzynarodowych czasopismach naukowych. Największa grupa stypendystów Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej z ostatnich 4 lat pochodzi z Uniwersytetu Jagiellońskiego.
600-lecie odnowienia Uniwersytetu
Społeczność uniwersytecka pragnie, by rok 2000 i 600-lecie Odnowienia Akademii Krakowskiej przez króla Władysława Jagiełłę stały się okazją do zaistnienia na stałe w świecie akademickim, tym bardziej że najstarszy polski uniwersytet stoi przed pilną koniecznością rozbudowy i modernizacji istniejących obiektów.
Historia Medycyny
Gdy w 1364 r. król Kazimierz Wielki założył w Krakowie uniwersytet, istniały trzy fakultety (bez teologii), przy czym medycynę reprezentowało dwóch profesorów: lector ordinarius in medicinis, który był profesorem medycyny, oraz prawdopodobnie profesor astronomii, który wykładał astrologię będącą przez długi czas nieodłączną częścią medycyny. Wszystkie wykłady odbywały się na zamku na Wawelu.
Królowa Jadwiga odnowiła Uniwersytet wraz z czterema fakultetami.
Medal upamietniający powrót Wydziału Medycznego
do Uniwersytetu Jagiellońskiego (projektowała Małgorzata Kot)
Dzięki darom królowej Jadwigi i jej męża króla Władysława Jagiełły (stąd późniejsza nazwa Uniwersytet Jagielloński) w 1400 r. Uniwersytet odnowiono wraz z czterema fakultetami. Jego pierwszy rektor, Stanisław ze Skalbmierza podkreślał w swej mowie inauguracyjnej znaczenie Wydziału Lekarskiego. Wkrótce na uniwersytet przybywają uczeni polscy i zagraniczni. Jednym z pierwszych profesorów był Jan Kro z Chociebuża (Johannes Kro de Kotsebus), który był również pierwszym lekarzem wybranym na rektora w 1419 r., Jan z Pawii (Johannes de Saccis de Papia), który wprowadził pierwszy statut Wydziału Lekarskiego (1433), Marcin Król z Żurawicy i Piotr Gaszowiec z Loćmierza, który oprócz medycyny interesował się również astronomią i astrologią. Każdy lekarz, który przebywał w Krakowie, bez względu na to czy był Polakiem czy cudzoziemcem miał obowiązek nauczać medycyny jako lector in medicinis. W ten sposób w XV w. Wydział mógł się pochwalić niemal 50 wykładowcami.
Wkrótce zaczęto odbywać podróże za granicę, zwłaszcza do Padwy. Te szerokie kontakty przyspieszyły rozwój Renesansu w Krakowie. Jedną z największych postaci XVI w. był niewątpliwie Maciej z Miechowa (1457-1523), historyk i lekarz, rektor Uniwersytetu przez kilka kadencji, zwany polskim Hipokratesem. Inni wybitni uczeni to Wojciech Oczko (1537-1599), autor szczegółowych traktatów z dziedziny balneologii i syfilidologii; Sebastian Petrycy z Pilzna (1554-1626), praktyk i filantrop, wybitny znawca Arystotelesa, oraz Józef Struś (1510-1568), który później wykładał w Padwie, krytyk Galena i autor traktatu o tętnie Sphygmicae artis libri quinque, 1555.
W XVII i XVIII w. Uniwersytet przeżywał okres upadku, zarówno z przyczyn zewnętrznych (najazdy szwedzkie 1651-1656) i wewnętrznych (przestarzały program i metody nauczania). Liczba studentów malała, a ci którzy pozostali, zwłaszcza na medycynie, otrzymywali niepełne wykształcenie, które uzupełniali za granicą, głównie we Włoszech, gdzie zdobywali stopnie doktorskie.
Kondycja uczelni uległa poprawie, gdy w 1773 r. Komisja Edukacji Narodowej powierzyła Hugonowi Kołłątajowi zadanie zreformowania Uniwersytetu (1778-1780). Reforma, popierana przez światłe umysły rozpoczęła nowy okres w dziejach Uniwersytetu. Profesor Andrzej Badurski (1740-1789) dołożył wszelkich starań, by uruchomić szpital uniwersytecki, który ostatecznie powstał w 1780 r. Rafał Józef Czerwiakowski rozpoczął regularne badania autopsyjne. Po włączeniu Krakowa do Austrii w 1796 r. usiłowano w okresie rozbiorów przekształcić Uniwersytet w uczelnię austriacką zwiększając napływ profesorów z zagranicy. Gdy w 1809 r. Kraków włączono do Wielkiego Księstwa Warszawskiego, Uniwersytet odzyskał polski charakter. Jego rozkwit nastąpił wraz z uzyskaniem przez Kraków autonomii politycznej (1815-1846), osiągając rozgłos dzięki takim Polakom jak Józef Brodowicz (1790-1885) w chorobach wewnętrznych, Ludwik Bierkowski (1801-1860) w chirurgii, Józef Majer (1808-1899) i Fryderyk Skobel (1806-1878) w naukach teoretycznych. Okres ten zapoczątkował dalszy rozwój medycyny w drugiej połowie XIX w. znaczony takimi nazwiskami jak Józef Dietl (1844-1905), Edward Korczyński (1844-1905), Walery Jaworski (1849-1924) w chorobach wewnętrznych oraz Jan Mikulicz Radecki (1850-1905), Ludwik Rydygier (1850-1920) i Alfred Obaliński (1843-1898) w chirurgii.
Pracownicy Wydziału Medycznego w 1900 roku
Stoją od lewej: I rząd: L. Kryński, J. Raczyński, W. Łebkowski, M Rutkowski, S. Braun, M Seńkowski, W. Reiss. B. Kader, A. Bossowski, S. Domański, I. Lemberger, drugi rząd: T. Browicz, A. Baurowicz, J .Nowak, L. Switalski, A. Zarewicz, S. Pareński, L. Wacholz, W. Jaworski, K. Klecki, K. Żuławski, R. Trzebicky, O. Bujwid. Sitting from the left: P. Pieniążek, K. Kostanecki, B. Wicherkiewicz, M. L. Jakubowski, H. Jordan, A. Stopczański, N. Cybulski, E. Korczyński, J. Łazarski
Gdy Polska odzyskała niepodległość po pierwszej wojnie światowej, powołano nowe uczelnie, a stare odzyskały swój polski charakter. Kraków ze swym sławnym uniwersytetem posiadał wystarczający potencjał intelektualny, by zasilić nowe ośrodki. Ten nieustanny wzrost, chociaż nie bez przeszkód, szczególnie ekonomicznych, oraz naukowy rozwój Wydziału Lekarskiego zostały gwałtownie przerwane wybuchem drugiej wojny światowej i okupacją niemiecką, która rozpoczęła się aresztowaniem profesorów uniwersyteckich 6 listopada 1939 r.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej w 1945 r. Uniwersytet rozpoczął swą działalność pomimo niedoboru kadry nauczającej. Lecz wkrótce szczery wysiłek, entuzjazm i dobra wola wszystkich ludzi zostały stłumione rosnącą ingerencją polityczną. W 1950 r. wszystkie wydziały medyczne w Polsce oddzielono od uniwersytetów przekształcając je w samodzielne instytucje – akademie medyczne.
Oderwanie Wydziału Lekarskiego od Uniwersytetu Jagiellońskiego z przyczyn politycznych wywarło ujemny wpływ na dobór kadry nauczającej i studentów, a także na działalność naukową. Jednak były też i jaśniejsze strony. Powołano nowe kliniki, np. III Klinikę Chorób Wewnętrznych oraz III Klinikę Chirurgii. Na Wydziale Lekarskim utworzono Oddział Stomatologii. Farmacja będąca częścią Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego na Uniwersytecie Jagiellońskim została przekształcona w Wydział Farmacji nowej Akademii Medycznej. Nowo powstałe jednostki sytuowano w starych kamienicach lub budynkach poszpitalnych, gdyż praktycznie nie budowano nic nowego.
Dopiero w 1965 r. powstał w Prokocimiu nowy Instytut Pediatrii, dar narodu amerykańskiego. Został wybudowany z dala od starego miasta, w miejscu planowanym pod przyszłe miasteczko studenckie i centrum medyczne. Wkrótce wybudowano kilka akademików, a ostatnio nowe pomieszczenie Instytutu Farmacji i prace budowlane trwają nadal.
Akademia Medyczna jako dawny Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego wykształciła wielu studentów, którzy po dyplomie, zwłaszcza po wojnie zapełniali wolne miejsca w służbie zdrowia i stopniowo przyczyniali się do poprawy stanu zdrowia w kraju. Wszystkie katedry i kliniki poczyniły postępy w nauczaniu i badaniach, osiągając wyniki nierzadko na skalę międzynarodową.
Pomimo osiągnięć Akademii Medycznej jako niezależnej instytucji, intencja powrotu do Uniwersytetu Jagiellońskiego była bardzo silna. Zmiany polityczne w Polsce i Europie Wschodniej wzbudziły nadzieje, które ziściły się 12 maja 1993 r. Wydział Lekarski powrócił do Alma Mater Jagellonica, z którą łączy go wspólny początek i dzieje.
(Prof. Zdzisław Gajda)
Historia Farmacji
Początki farmacji akademickiej sięgają roku 1783, kiedy to w Akademii Krakowskiej powstał Wydział Farmacji i Materii Medycznej. Wydział ten został później zreorganizowany przez Komisję Edukacji Narodowej. Katedrę powierzono Janowi Szasterowi, aptekarzowi i doktorowi nauk medycznych. Poszerzył on program nauczania o farmację stosowaną, farmakognozję, farmakologię, toksykologię, higienę i chemię farmaceutyczną. Początkowo nauka trwała 2 lata, a pierwszy dyplom ukończenia studiów wręczono Samuelowi Hoppenowi w roku 1797. Przez wiele lat Wydział nie miał swojego stałego miejsca. Studenci zbierali się w „Aptece Pod Słońcem”, która należała do Jana Szastera i mieściła się w Rynku Gł. Apteka w owym czasie miała w swym posiadaniu działkę wraz z całkowicie wyposażonym warsztatem, gdzie produkowano pierwsze lekarstwa, nazywanym przez studentów „gabinetem farmaceutycznym”.
Rządy austriackie w XVIII wieku miały ujemny wpływ na nauczanie farmacji. Zmniejszenie liczby wykładów i skrócenie toku studiów do jednego roku spowodowało obniżenie jakości nauczania i wartości dyplomu. Dopiero w 1809 r., kiedy utworzono Wielkie Księstwo Warszawskie, zreformowano Wydział Farmacji. Na jego czele stanął farmaceuta Józef Sawiczewski, który przywrócił dwuletni tok studiów włączając do programu nowe przedmioty jak propedeutyka, etyka oraz historia farmacji. W 1811 r. Sawiczewski uzyskał tytuł profesora farmacji, medycyny i higieny. Jego dzieło kontynuował syn, Florian Sawiczewski. Dzięki wysiłkom Sawiczewskiego juniora program studiów wydłużono do 3 lat. Zreformowano nauczanie chemii i farmacji oraz uzupełniono wyposażenie „gabinetu farmaceutycznego” w nowe cenne urządzenia. Zniesienie autonomii Uniwersytetu Jagiellońskiego przez Austrię w 1853 r. niekorzystnie wpłynęło na poziom nauczania farmacji. Tok studiów ponownie skrócono do 2 lat. Jedyną korzyścią z tego okresu było zaostrzenie przez Austriaków kryteriów przyjęcia na studia. Od kandydatów wymagano ukończenia szkoły średniej wraz z maturą i odbycia dwuletniej praktyki w aptece oraz znajomości łaciny. Zakończenie I wojny światowej i odzyskanie niepodległości przez Polskę wzbudziło nowe nadzieje na dalszy rozwój farmacji. Na Wydziale Filozofii powołano Wydział Farmacji, na którego czele stanął profesor chemii Karol Dziewoński. Poszerzony trzyletni tok studiów obejmował nowe dyscypliny jak technologia chemii, farmacja stosowana i chemia fizyczna. W 1923 r. utworzono Zakład Farmacji Stosowanej, którego kierownikiem został profesor Marek Gatty-Kostyal. Więcej zmian wprowadzono w październiku 1930 r., kiedy to studia wydłużono do 4 lat. Pomoc finansową dla nowego Wydziału uzyskano od Towarzystwa Przyjaciół Wydziałów i Oddziałów Farmaceutycznych w Krakowie. Dzięki pomocy Towarzystwa przy Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego założono Ogród Roślin Leczniczych.
Okres okupacji niemieckiej przerwał działalność akademicką Uniwersytetu Jagiellońskiego. W grupie profesorów UJ aresztowanych przez gestapo w 1939 r. był profesor Marek Gatty-Kostyal. W 1942 r. w ramach tajnego uniwersytetu rozpoczęła swą działalność „Spółdzielnia”. Jedną z jej sekcji był Wydział Farmaceutyczny, gdzie naukę pobierało w sumie 121 studentów. Sekcja ta działała zadziwiająco dobrze dzięki osobistemu zaangażowaniu profesora Stanisława Skowrona. W 1945 r. do sekcji tej włączono samodzielny Wydział Chemii. W 1947 r. powołano samodzielny Wydział Farmaceutyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego obejmujący pięć jednostek: Farmację Stosowaną, Farmakognozję, Botanikę Farmaceutyczną, Chemię Farmaceutyczną i Chemię. Pierwszym dziekanem był profesor Marek Gatty-Kostyal. W 1949 r. Wydział Farmaceutyczny włączono do Akademii Medycznej, w ten sposób odrywając go od Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dodatkowe zmiany wprowadziło Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej, w tym wydłużenie studiów do lat pięciu.
Dzieje Wydziału Nauk o Zdrowiu
Na podstawie decyzji Senatu Uniwersytetu Jagiellońskiego z dnia 26 lutego 1997 r., z dniem 1 października 1997 r. Wydział Pielęgniarski został przekształcony w Wydział Ochrony Zdrowia. Z dniem 1 października 2007 r. zmieniono nazwę Wydziału na Wydział Nauk o Zdrowiu.
Wydział Nauk o Zdrowiu jest kontynuatorem bogatej tradycji w zakresie kształcenia pielęgniarek. W Polsce zostało ono zapoczątkowane w 1911 r. w Krakowie w ramach Szkoły Pielęgniarstwa, którą przekształcono w 1925 r. w Uniwersytecką Szkołę Pielęgniarek i Higienistek. Jej funkcjonowanie przerwał wybuch II wojny światowej, po zakończeniu której, Szkoła wznowiła działalność, kształcąc pielęgniarki na poziomie średnim zawodowym. Nauczanie pielęgniarek na poziomie magisterskim rozpoczęto w Krakowie w 1975 r. tworząc Wydział Pielęgniarstwa Akademii Medycznej, który jako część Collegium Medicum powrócił do Alma Mater Jagellonica w 1993 r. Instytut Pielęgniarstwa po utworzeniu Wydziału kontynuował nauczanie pielęgniarek na poziomie magisterskim, a w 1998 r. rozpoczął – jako pierwszy w Polsce – prowadzenie zajęć w ramach studiów dwustopniowych. Wydział kontynuuje także tradycję kształcenia położnych, którą rozpoczęto w Krakowie w 1780 r. w Collegium Fizycznym, Wydziału Lekarskiego Szkoły Głównej Koronnej UJ. W 1895 r. nauczanie położnictwa zostało wyłączone z uczelni i przejęte przez Cesarsko-Królewską Szkołę Położnych, a po odzyskaniu niepodległości, Państwową Szkołę Położnych. W 2005 r. na Wydziale Nauk o Zdrowiu odbył się pierwszy nabór na studia położnicze I stopnia. W tym samym roku zmieniono nazwę Instytutu Pielęgniarstwa na Instytut Pielęgniarstwa i Położnictwa.
Działalność Wydziału odwołuje się także do przeszło stuletniej idei, a dziś już interdyscyplinarnej wiedzy, jaką jest zdrowie publiczne. Wydział kontynuuje bowiem działalność Szkoły Zdrowia Publicznego powołanej w 1991 r. jako międzywydziałowa jednostka Akademii Medycznej i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ta pierwsza w Polsce Szkoła Zdrowia Publicznego powstała przy wsparciu Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej oraz przy doradztwie przedstawicieli francuskiego Ministerstwa Zdrowia. Zespół Szkoły w 1991 r. rozpoczął intensywną i wielokierunkową działalność edukacyjną, mającą na celu przygotowanie nowoczesnej kadry menedżerskiej dla potrzeb zmieniającego się polskiego systemu opieki zdrowotnej. W 1997 r. Szkoła stała się Instytutem Zdrowia Publicznego. W kolejnych latach Instytut ten prowadził różnorodne studia podyplomowe w zakresie zarządzania szpitalem, studia podyplomowe dla osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych w instytucjach ochrony zdrowia, dla inspektorów farmaceutycznych oraz studia dla osób realizujących zadania w zakresie programów zdrowotnych. Instytut prowadzi również kształcenie na kierunku zdrowie publiczne, specjalności inspekcja sanitarna, a także międzynarodowe studia magisterskie EuroPubHealth. Zakład Ratownictwa Medycznego prowadzi dydaktykę w zakresie ratownictwa medycznego. Pierwotnie kształcenie ratowników medycznych odbywało się w ramach specjalności na kierunku Pielęgniarstwo (pierwszy nabór w 2001 r.). Od 2004 r. wyżej wymieniona specjalność była realizowana w ramach kierunku zdrowie publiczne natomiast w 2007 r. odbyła się pierwsza rekrutacja na ratownictwo medyczne, jako odrębny kierunek studiów. 15 stycznia 2009 roku Zakład Ratownictwa Medycznego zastał wydzielony ze struktury Instytutu Zdrowia Publicznego i przekształcony w samodzielną jednostkę Wydziału.
Na Wydziale Nauk o Zdrowiu od 1998 r. prowadzone jest również kształcenie na kierunku fizjoterapia. W związku z działaniami Województwa Małopolskiego na rzecz podniesienia jakości kształcenia w zawodach medycznych, w 2001 r. w Krakowie zostało zawarte porozumienie pomiędzy Województwem Małopolskim a Uniwersytetem Jagiellońskim w sprawie podjęcia wspólnych działań dotyczących zmiany systemu nauczania w zawodzie technik fizjoterapii. W rezultacie tego porozumienia zwiększono prowadzony na Wydziale nabór na ten kierunek studiów, zlikwidowano Medyczne Studium Zawodowe nr 4 w Krakowie, a kształcenie w całości przejął Wydział przyjmując w poczet nauczycieli akademickich pracowników Studium. Instytut Fizjoterapii skupiający jednostki stanowiące bazę dydaktyczną i naukowo-badawczą dla tego kierunku powołano w 2006 r.
Utworzenie Wydziału było odpowiedzią na nową sytuację społeczno-ekonomiczną w Polsce w związku z reformą służby zdrowia i nowym rynkiem pracy. Zmiany te wymusiły ustalenie priorytetów w edukacji. Nowe spojrzenie na kształcenie pracowników służby zdrowia było wypadkową kilku czynników: nowej filozofii zarządzania w służbie zdrowia, przejścia od opieki medycznej do promocji zdrowia i prewencji chorób, silnego nacisku na podstawową opiekę zdrowotną oraz znacznego rozwoju technologii medycznej. Należało sprostać zapotrzebowaniu na wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia, którzy mieli obsadzić pozycje menadżerskie wysokiego i średniego szczebla, a także zapewnić dopływ wyspecjalizowanego personelu medycznego (pielęgniarki, fizjoterapeuci, położne, ratownicy medyczni, inspektorzy sanitarni). Stało się to możliwe między innymi dzięki zawartym przez Uczelnię i Marszałka Województwa Małopolskiego porozumieniom w sprawie podjęcia wspólnych działań dotyczących zmian systemów kształcenia w niektórych zawodach szkolnictwa medycznego. Pierwsze, zawarte w 1999 r., dotyczyło kształcenia pielęgniarek, kolejne (opisane powyżej) z 2001 r. dotyczyło kształcenia fizjoterapeutów, a ostatnie dotyczące kształcenia położnych zostało zawarte w 2005 r. Obecnie na Wydziale uruchomionych jest pięć kierunków studiów: pielęgniarstwo, położnictwo, fizjoterapia, zdrowie publiczne, ratownictwo medyczne oraz jedna specjalność: inspekcja sanitarna, a także prowadzona jest wymiana studencka w ramach programu Socrates-Erasmus. Strukturę Wydziału Nauk o Zdrowiu tworzą trzy instytuty: Instytut Pielęgniarstwa i Położnictwa, Instytut Zdrowia Publicznego oraz Instytut Fizjoterapii.
Wydział Nauk o Zdrowiu, jako jednostka akademicka, skupia się przede wszystkim na kształceniu studentów, stwarzając możliwość osobistego, zawodowego i naukowego rozwoju. Ponadto Wydział prowadzi szeroko zakrojoną działalność naukowo-badawczą, a jego pracownicy pełnią funkcję konsultantów wspomagających środowisko służby zdrowia. Wydział rozwija działalność dotyczącą upowszechniania wiedzy m.in. w zakresie pielęgniarstwa klinicznego, internistycznego i środowiskowego, położnictwa i chorób kobiecych, epidemiologii, promocji zdrowia, problemów zdrowia środowiskowego, postępowania o charakterze ratowniczym w stanach nagłego zagrożenia życia, wypadkach i katastrofach, psychologii zdrowia i pedagogiki medycznej. W swej działalności naukowej Wydział podejmuje także tematykę interdyscyplinarnego podejścia do profilaktyki zdrowotnej, diagnostyki, leczenia, opieki i rehabilitacji. Pracownicy specjalizują się w badaniach nad zagadnieniami organizacji i ekonomiki zdrowia, gospodarki farmaceutykami i materiałami medycznymi, informatyzacji oraz problemów upowszechniania informacji w ochronie zdrowia. Na Wydziale prowadzone są zaawansowane badania naukowe z zakresu biologii medycznej, w tym: immunologii, biologii komórki, endokrynologii rozrodu, fizjologii i patofizjologii układu trawienia, ergonomii i wysiłku fizycznego.
Ponadto Wydział prowadzi współpracę naukową i dydaktyczną z zagranicznymi ośrodkami (w tym uniwersyteckimi) m.in. w Maastricht (Holandia), Sheffield (Anglia), Rennes oraz Lailly-en-Val (Francja), Granadzie (Hiszpania), Kopenhadze (Dania), Pilźnie (Czechy), Kownie (Litwa) oraz Kristianstad (Szwecja).
