– Każdego roku podziwiamy osoby o bardzo różnych zasługach, ale połączone duchem niezwykłości, niecodzienne. Są wśród nich wybitni lekarze, społecznicy, którzy zbudowali coś od zera, dziennikarze o wyjątkowej wrażliwości, młodzi naukowcy pełni pasji. To osoby, które zostawiły trwały ślad w ochronie zdrowia – często bez rozgłosu, ale zawsze z pełnym zaangażowaniem. Złoty OTIS to „nagroda z misją” – mówił na uroczystości Paweł Kruś, przewodniczący Kapituły Nagrody Zaufania Złoty OTIS.
W tegorocznej edycji statuetki otrzymało 30 osób nagrodzonych w 7 kategoriach: dorobek życia, debiut naukowy, osiągnięcia w medycynie w roku 2024, lekarz i społecznik, diagnosta i społecznik, media i zdrowie oraz nagrody specjalne.
Prof. Tomasz Mach – laureat nagrody w kategorii dorobek życia – jest nierozerwalnie związany z rozwojem gastroenterologii i hepatologii w Polsce. Od ponad 50 lat swojej kariery buduje fundamenty polskiej medycyny w tych dziedzinach. Nie tylko przyczynił się do rozwoju nowoczesnych metod leczenia chorób przewodu pokarmowego, w tym chorób żołądka i nieswoistych chorób zapalnych jelit, ale także wywarł ogromny wpływ na edukację przyszłych pokoleń lekarzy. Dzięki niemu polska medycyna zyskała na precyzji i skuteczności w diagnozowaniu i leczeniu chorób, które wcześniej uchodziły za trudne do wyleczenia.
Jego kariera naukowa rozwijała się dynamicznie: od doktoratu w 1981 roku, przez habilitację w 1994, aż po tytuł profesora nadany w 2004 roku. Wszystkie te osiągnięcia były napędzane pasją oraz przekonaniem, że w medycynie wciąż pozostaje wiele do zrobienia.
W latach 1999-2005 prof. Tomasz Mach pełnił funkcję kierownika Katedry Chorób Zakaźnych UJ CM oraz Oddziału Chorób Zakaźnych w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. Następnie przez 8 lat zarządzał Katedrą Gastroenterologii, Hepatologii i Chorób Zakaźnych UJ CM. Od 2014 roku do momentu przejścia na emeryturę kierował Katedrą Gastroenterologii i Hepatologii UJ CM oraz Oddziałem Klinicznym Gastroenterologii i Hepatologii w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie.
Choć przeszedł na emeryturę w 2021 roku, nadal aktywnie działa, zarówno na uczelni, jak i w uniwersyteckim szpitalu, a jego pasja do medycyny i nauki nie słabnie. Wciąż inspiruje, wspiera i dzieli się swoim bezcennym doświadczeniem.
